മൗനരാഗം
നോവല്‍ അധ്യായം 11
കോടതി വിധി ശരത്തിന്റെയും അരുണിന്റെയും ജീവിതത്തില്‍ ഒരു പുതിയ വഴിത്തിരിവായിരുന്നു. അവര്‍ക്ക് ലഭിച്ച നീതി, തങ്ങള്‍ തനിച്ചല്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍ സഹായിച്ചു, ഒരു പ്രകാശഗോപുരം പോലെ അത് അവരുടെ വഴി തെളിയിച്ചു. എങ്കിലും, അതൊരു പൂര്‍ണ്ണ വിജയമായിരുന്നില്ല. നാട്ടില്‍ പലരുടെയും മനസ്സില്‍ ഇപ്പോഴും അവരുടെ പ്രണയം ഒരു പാപമായിത്തന്നെ അവശേഷിച്ചു. കൃഷ്ണന്‍ പരസ്യമായി തോറ്റെങ്കിലും, അയാളുടെ ഉള്ളിലെ വെറുപ്പ് കെട്ടടങ്ങിയിരുന്നില്ല, ഒരു കനല്‍ പോലെ അത് ഉള്ളില്‍ എരിഞ്ഞു.
കോടതി വിധിക്ക് ശേഷം ശരത് അരുണിനെ അവന്റെ വാടകമുറിയിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം, അവര്‍ ഒരുമിച്ച് ഒരു മേല്‍ക്കൂരക്ക് കീഴെ, ഭയമില്ലാതെ. ആ രാത്രി അവര്‍ പരസ്പരം കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഉറങ്ങി. ഒരുപാട് കാലത്തെ അകല്‍ച്ച അവരുടെ ഉള്ളില്‍ തീ പോലെ കത്തി. അത് ദ്രവമായി ഉരുകി കട്ടിലിലേക്ക് ഒഴുകി. ഇരുവരുടെ സ്രവങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ച് തെറിച്ച് വീഴുമ്പോള്‍ അവര്‍ക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത ആശ്വാസം തോന്നി. അവന്റെ നെഞ്ചില്‍ തലചായ്ച്ച് കിടക്കുമ്പോള്‍, അരുണിന്റെ മുഖത്ത് ഒരു നേര്‍ത്ത പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു. 'ഇതൊരു സ്വപ്നമാണോ ശരത്?' അവന് മന്ത്രിച്ചു. അവന്റെ ശബ്ദം കാതിലിറ്റിയ തേന്‍മഴ പോലെയായിരുന്നു.
'അല്ല അരുണ്‍, ഇത് സത്യമാണ്. നമ്മള്‍ ഒരുമിച്ചുണ്ട്.' ശരത് അവന്റെ മുടിയില്‍ തഴുകി, അവന്റെ വാക്കുകളില്‍ സ്‌നേഹത്തിന്റെ ആഴം നിറഞ്ഞു.
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ, ശരത് ഒരു പ്രധാന തീരുമാനം എടുത്തു. നാട്ടില്‍ തുടരുന്നത് അവര്‍ക്ക് വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടുകള്‍ ഉണ്ടാക്കുമെന്ന് അവനറിയാമായിരുന്നു. അവന് പല പരിചയക്കാരോടും സംസാരിച്ചു. തങ്ങള്‍ക്ക് ജീവിക്കാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരു പുതിയ സ്ഥലം കണ്ടെത്താന്‍ അവര്‍ സഹായിക്കാമെന്ന് ഉറപ്പുനല്‍കി.
ശരത് തന്റെ മാതാപിതാക്കളോട് സംസാരിച്ചു. ബാലന്‍ മാമന്റെ കഥ അവന് അവരെ ഓര്‍മിപ്പിച്ചു. തനിക്ക് സമാനമായൊരു വിധി വരരുത് എന്ന് ശരത് അവരോട് കേണു. അവരുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു. അവരുടെ മനസ്സില്‍ വര്‍ഷങ്ങളായി ഉറങ്ങിക്കിടന്നിരുന്ന മുറിവുണര്‍ന്നു, ഒരു പഴയ പാട്ട് ഓര്‍മ വന്നതുപോലെ. ഒടുവില്‍, ശരത്തിന്റെ അച്ഛന്‍ മൗനം വെടിഞ്ഞു. 'നീ നിന്റെ ഇഷ്ടംപോലെ ജീവിച്ചോ ശരത്. നിനക്ക് സമാധാനമായി ജീവിക്കാന്‍ കഴിയുമെങ്കില്‍ അത് മതി.' അവരുടെ വാക്കുകള്‍ ശരത്തിന് വലിയ ആശ്വാസമായി. അവന്റെ കുടുംബത്തില്‍ നിന്ന് ലഭിച്ച ആ പിന്തുണ അവന് പുതിയൊരു ശക്തി നല്‍കി, ഒരു പുതിയ ചിറക് പോലെ.
രണ്ടാഴ്ചകള്‍ക്കുള്ളില്‍ ശരത്തും അരുണും കോഴിക്കോട് വിട്ടു. കൂട്ടുകാര്‍ അവര്‍ക്ക് താമസിക്കാനായി ബെംഗളൂരുവില്‍ ഒരു സ്ഥലം കണ്ടെത്തിക്കൊടുത്തിരുന്നു. പുതിയ ജീവിതം, പുതിയ തുടക്കം, ഒരു വെള്ളാരംകല്ലില്‍ നിന്ന് പുതിയൊരു പാത തുടങ്ങുന്നതുപോലെ.
ബെംഗളൂരുവിലെത്തിയ ആദ്യ ദിവസങ്ങളില്‍ അവര്‍ക്ക് ഒരുതരം അമ്പരപ്പുണ്ടായിരുന്നു. പുതിയ ആളുകള്‍, പുതിയ സംസ്‌കാരം. എങ്കിലും, അവര്‍ക്ക് പരസ്പരം മതിയായിരുന്നു. പുതിയ കൂട്ടായ്മകള്‍ രൂപപ്പെട്ടു. തങ്ങളെപ്പോലുള്ള ഒരുപാട് ആളുകളെ അവിടെ കണ്ടു. അവര്‍ക്ക് പരസ്പരം പിന്തുണ നല്‍കി, ഒരു കുടുംബം പോലെ.
അരുണ്‍ അവന്റെ വിദ്യാഭ്യാസം തുടര്‍ന്നു. ശരത് തന്റെ കോളേജ് പഠനം പൂര്‍ത്തിയാക്കി ഒരു ജോലി കണ്ടെത്തി. വൈകുന്നേരങ്ങളില്‍ അവര്‍ ഒരുമിച്ച് നഗരം ചുറ്റാന്‍ പോകും. കൈകോര്‍ത്ത് നടക്കും, പാര്‍ക്കുകളില്‍ ഇരിക്കും, സിനിമകള്‍ കാണും. ആരുടെയും ഭയമില്ലാതെ, കുറ്റപ്പെടുത്തലുകളില്ലാതെ. അവരുടെ കണ്ണുകളില്‍ പ്രണയം നിറഞ്ഞു നിന്നു, ഒരു പുഴയില്‍ സൂര്യപ്രകാശം തഴുകുന്നതുപോലെ.
ഒരു ദിവസം, ബെംഗളൂരുവിലെ ഒരു പാര്‍ക്കില്‍ അവര്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍, അരുണ്‍ ശരത്തിന്റെ തോളില്‍ തലചായ്ച്ചു. 'ശരത്, ഓര്‍മ്മയുണ്ടോ നമ്മള്‍ ആദ്യമായി കണ്ടുമുട്ടിയ ദിവസം? ആ മഴയുള്ള ദിവസം.'
'ഓര്‍മ്മയുണ്ട് അരുണ്‍,' ശരത് അവന്റെ കയ്യില്‍ തഴുകി. 'ആ മഴയാണ് നമ്മുടെ പ്രണയത്തിന് സംഗീതം നല്‍കിയത്.'
'നമ്മുടെ ഇഷ്ടം അംഗീകരിക്കാന്‍ ഒരുപാട് ദൂരം മുന്നോട്ട് പോകാനുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയാം ശരത്,' അരുണ്‍ പതിയെ പറഞ്ഞു. 'പക്ഷേ, ഈ ദൂരമെല്ലാം നമുക്ക് ഒരുമിച്ച് താണ്ടാന്‍ കഴിയും, അല്ലേ?'
ശരത് അരുണിനെ തന്നിലേക്ക് ചേര്‍ത്തണച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകളില്‍ നനവ് പടര്‍ന്നു. 'നമുക്ക് കഴിയും അരുണ്‍. നമ്മള്‍ ഒരുമിച്ചുണ്ടെങ്കില്‍ എന്തും സാധ്യമാകും.'
അവര്‍ക്ക് മുന്നില്‍ ഒരുപാട് വെല്ലുവിളികള്‍ ഇനിയും കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അവര്‍ക്കറിയാമായിരുന്നു. പക്ഷേ, ഭയങ്ങളെല്ലാം അകലെയായിരുന്നു. പ്രണയത്തിന്റെ ശക്തിയില്‍ അവര്‍ക്ക് വിശ്വാസമുണ്ടായിരുന്നു. തങ്ങളെപ്പോലുള്ളവര്‍ക്ക് ഒരു പുതിയ വഴി തുറന്നുകൊടുത്തുകൊണ്ട്, അവര്‍ പുതിയൊരു ജീവിതം ആരംഭിക്കുകയായിരുന്നു. മൗനമായിരുന്ന അവരുടെ രാഗം, ഇപ്പോള്‍ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ സംഗീതമായി മാറുകയായിരുന്നു.
(നോവല്‍ അവസാനിച്ചു)
ആദ്യം മുതല്‍ വായിക്കാന്‍ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക
0 അഭിപ്രായങ്ങള്‍
Thanks