പുതിയ നോവല്‍ ആരംഭിക്കുന്നു...
അധ്യായം 1
അന്ന് കോഴിക്കോട് നഗരം പതിവില്ലാതെ നേരത്തേ നിദ്രയിലേക്ക് വഴുതിവീഴാന്‍ വെമ്പല്‍പൂണ്ടു. ഉച്ചയ്ക്ക് തുടങ്ങിയ മഴയ്ക്ക് ഒരു ശമനവുമില്ല. ഇരുണ്ട ആകാശം നഗരത്തെ ഒരു നീലമണ്‍ചിത്രം പോലെയാക്കി മാറ്റി. ട്യൂഷന്‍ കഴിഞ്ഞ് സൈക്കിളില്‍ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുകയായിരുന്ന അരുണിന്റെ ഷര്‍ട്ട് മഴയില്‍ കുതിര്‍ന്നിരുന്നു. സൈക്കിളിന്റെ ടയറുകള്‍, വെള്ളത്തില്‍ സംഗീതം പൊഴിച്ച് മുന്നോട്ട് നീങ്ങുമ്പോള്‍, അവന്റെ മനസ്സില്‍ ഒരുതരം വിഷാദച്ഛായ പടര്‍ന്നു. റോഡില്‍ വെള്ളം കെട്ടിക്കിടക്കുന്നു. പെട്ടെന്ന്, അവന് ബ്രേക്ക് ചവിട്ടി. മുന്നില്‍, ഒരു വലിയ വെള്ളക്കെട്ടില്‍ സൈക്കിളിന്റെ ടയര്‍ താഴ്ന്ന്, നിയന്ത്രണം വിട്ട് അവന് മറിയാന്‍ തുടങ്ങി.
'ശോ!' എന്നൊരു പിറുപിറുക്കലോടെ അരുണ്‍ വെള്ളത്തിലേക്ക് വീഴാന്‍ ഒരുങ്ങി. എന്നാല്‍, ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് ശക്തമായ ഒരു കൈ അവന്റെ തോളില്‍ താങ്ങി. അവന് വെള്ളത്തില്‍ വീഴാതെ, ആ കൈകളില്‍ താങ്ങിനിന്നു. തലയുയര്‍ത്തി നോക്കിയപ്പോള്‍, അവന് കണ്ടത് ആഴമുള്ള കണ്ണുകളുള്ള ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനെയാണ്. അവന്റെ മുടിയിഴകളില്‍ മഴത്തുള്ളികള്‍ മുത്തുകള്‍ പോലെ തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
'സൂക്ഷിക്കണം മോനേ,' ആ ചെറുപ്പക്കാരന്‍ സൗമ്യമായി പറഞ്ഞു. അവന്റെ ശബ്ദത്തില്‍ ഒരുതരം വാത്സല്യമുണ്ടായിരുന്നു, ഒരു മഴപ്പാട്ടിന്റെ ഈണം പോലെ.
അരുണ്‍ ആകെ ചമ്മിപ്പോയിരുന്നു. നന്ദി പറയാന്‍ പോലും വാക്കുകള്‍ കിട്ടാതെ അവന് തലകുനിച്ചു. ശരത്, അവന്റെ പേര് അരുണ്‍ അപ്പോള്‍ അറിഞ്ഞില്ല. പക്ഷേ, അവന്റെ മുഖത്ത് ഒരു നേര്‍ത്ത പുഞ്ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു, ചുറ്റുമുള്ള മഴയുടെ ആരവങ്ങളൊന്നും അയാളെ അലോസരപ്പെടുത്തുന്നില്ലെന്ന് അരുണിന് തോന്നി. ഒരു മാന്ത്രിക നിമിഷം പോലെയായിരുന്നു അത്. മഴയും, ആ അപരിചിതനും ചേര്‍ന്ന് വരച്ച ഒരു കവിത പോലെ മനോഹരമായ ചിത്രം.
'ഓക്കെയാണോ?' ശരത് വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
അരുണ്‍ തലയാട്ടി. 'അ... അതെ, താങ്ക് യൂ.'
ശരത് അരുണിന്റെ സൈക്കിള്‍ നേരെയാക്കി കൊടുത്തു. 'ഈ മഴയത്ത് സൂക്ഷിച്ച് പോണം.' അവന് വീണ്ടും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് റോഡരികിലെ ഒരു പഴയ ബസ് കാത്തിരിപ്പ് കേന്ദ്രത്തിലെ ഷെഡിനടിയിലേക്ക് മാറിനിന്നു. കയ്യിലിരുന്ന പുസ്തകം അവന് നിവര്‍ത്തി വായിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
അരുണ്‍ കുറച്ചുനേരം അവനെത്തന്നെ നോക്കിനിന്നുപോയിരുന്നു. അവന്റെയുള്ളില്‍ ഒരുതരം വിസ്മയം നിറഞ്ഞു. ആ കണ്ണുകള്‍, ആ ചിരി, ആ സ്പര്‍ശനം - എല്ലാം അവന്റെ മനസ്സില്‍ ഒരു മായാത്ത ചിത്രമായി പതിഞ്ഞു, ഒരു സ്വപ്നം പോലെ. എന്തിനാണ് താന്‍ അങ്ങനെ നോക്കിനിന്നതെന്നോ, എന്തിനാണ് അങ്ങനെ ഓടിച്ചുപോയതെന്നോ അവനൊരു പിടിയുമില്ലായിരുന്നു. അവന് സൈക്കിളില്‍ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി, പക്ഷേ അവന്റെ ചിന്തകളില്‍ ആ അപരിചിതന്‍ നിറഞ്ഞുനിന്നു.
പിറ്റേന്ന് വൈകുന്നേരം, പതിവുപോലെ ട്യൂഷന്‍ വിട്ടു വരുമ്പോള്‍ അരുണിന്റെ സൈക്കിള്‍ തനിയെ പഴയ ചായപ്പീടികയുടെ അടുത്തേക്ക് തിരിഞ്ഞു. ഇന്നലെ കണ്ട ആ അപരിചിതന്‍ ഒരുപക്ഷേ അവിടെയുണ്ടെങ്കിലോ എന്നൊരു നേര്‍ത്ത, അനാവശ്യമായ പ്രതീക്ഷ. അവന്റെ പ്രതീക്ഷ തെറ്റിയില്ല. കടയുടെ മൂലയിലെ കസേരയില്‍, ഇന്നലെ കണ്ട അതേ പുസ്തകത്തില്‍ തലപൂഴ്ത്തി ശരത് ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവന്റെ മുന്നില്‍ നിന്ന് ആവി പറക്കുന്ന ഒരു കട്ടന്‍ചായയുടെ ഗന്ധം അരുണിന്റെ നാസികയില്‍ തുളച്ചുകയറി.
ഒരു നിമിഷം അരുണ്‍ അന്ധാളിച്ചുനിന്നു. ഉള്ളില്‍ ഒരുതരം പേടിയും, അതേസമയം വിവരിക്കാനാവാത്ത ഒരുതരം സന്തോഷവും കൂടിക്കുഴഞ്ഞു. ധൈര്യം സംഭരിച്ച് അവന് പതിയെ കടയിലേക്ക് കയറി. ഒരു കട്ടന്‍ചായക്ക് ഓര്‍ഡര്‍ നല്‍കി, ശരത്തിന്റെ തൊട്ടടുത്തുള്ള ഒഴിഞ്ഞ കസേരയിലേക്ക് അരുണ്‍ നടന്നു. അവന്റെ ഹൃദയം ഒരു കുരുവി കൂട്ടിലെന്നപോലെ പിടയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
പുസ്തകത്തില്‍ നിന്ന് കണ്ണെടുക്കാതെ ശരത് ചായ ഊതിക്കുടിച്ചു. അരുണ്‍ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. ഒരു വാക്ക് മിണ്ടാന്‍ പോലും അവന് ധൈര്യം വന്നില്ല. ശരത്തിന്റെ കൈയിലിരുന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ പുറംചട്ടയിലേക്ക് അവന്റെ കണ്ണുകള്‍ നീണ്ടു. 'മഴയുടെ സംഗീതം.' ശരത് പതിയെ പുസ്തകം മടക്കി മേശപ്പുറത്ത് വെച്ചു.
'നിനക്ക് ഈ പുസ്തകം ഇഷ്ടമാണോ?' ശരത് പതിഞ്ഞ, എന്നാല്‍ കാന്തശക്തിയുള്ള സ്വരത്തില്‍ ചോദിച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകള്‍ അരുണില്‍ ഉടക്കി. ആഴമുള്ള, ആകര്‍ഷകമായ കണ്ണുകള്‍; അവയ്ക്ക് എന്തോ പറയാനുള്ളത് പോലെ.
അരുണ്‍ ഞെട്ടി. 'അ... അതെ, ഞാന്‍ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്.' അവന്റെ ശബ്ദം വിറച്ചുപോയിരുന്നു.
ശരത് ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയില്‍ ഒരുതരം സൗന്ദര്യമുണ്ടായിരുന്നു, മഴവില്ലിന്റെ വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ പോലെ മായാജാലം ഒളിപ്പിച്ച ഒരു ചിരി. 'അതിന്റെ അവസാന ഭാഗം എനിക്കിപ്പോഴും മനസ്സിലായിട്ടില്ല. നീയെന്താ അതിനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നത്?'
അവിടെ നിന്നാണ് അവരുടെ സംഭാഷണങ്ങള്‍ ആരംഭിച്ചത്. പുസ്തകങ്ങളെക്കുറിച്ചും, മഴയുടെ നിഗൂഢതകളെക്കുറിച്ചും, ജീവിതത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥങ്ങളെക്കുറിച്ചുമെല്ലാം അവര്‍ സംസാരിച്ചു. അരുണിന് ശരത് ഒരു വലിയേട്ടനെപ്പോലെയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് അവന്റെ ചിന്തകളെയും സ്വപ്നങ്ങളെയും മനസ്സിലാക്കുന്ന ഒരു ആത്മാവ് പോലെ തോന്നി. ശരത്തിന് അരുണിന്റെ നിഷ്‌കളങ്കതയും അവന്റെ ലോകത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആകാംക്ഷയും ഒരുപാട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. ഓരോ വാക്കിലും അവരുടെ ഹൃദയങ്ങള്‍ പരസ്പരം അടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ഒരു നനഞ്ഞ മണ്ണിന് മുകളില്‍ തളിര്‍ക്കുന്ന ചെടികള്‍ പോലെ.
അന്ന് വൈകുന്നേരം സൈക്കിളില്‍ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോള്‍ അരുണിന്റെ മനസ്സില്‍ മഴയുടെ സംഗീതം നിറഞ്ഞു. കൂടെ ശരത്തിന്റെ ശബ്ദവും അവന്റെ ചിരിയും. ആ മഴയുള്ള ദിവസം അവന്റെ ജീവിതത്തില്‍ ഒരു പുതിയ അധ്യായം കുറിക്കുകയായിരുന്നു, അവന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ ഒരു പുതിയ സംഗീതം നിറയ്ക്കുകയായിരുന്നു. ശരത്തും അവന്റെ മനസ്സില്‍ ഒരു മയമുള്ള നോവായി മാറാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു.
എന്നാല്‍, ആ സംഗീതത്തിന് ഒരു മറുവശമുണ്ടായിരുന്നു. ശരത്തിന്റെ കണ്ണുകളിലെ ആഴം, അത് കേവലം ആകര്‍ഷണം മാത്രമായിരുന്നില്ല. അതില്‍, അരുണിന് ഇതുവരെ മനസ്സിലാകാത്ത ഒരു നിഗൂഢതയുടെ നിഴല്‍ ഒളിഞ്ഞിരുന്നു. ശരത് ആരായിരുന്നു? എന്തിനാണ് അവന് എപ്പോഴും 'മഴയുടെ സംഗീതം' എന്ന പുസ്തകത്തില്‍ മാത്രം മുഴുകിയിരുന്നത്? ഈ സൗഹൃദം അരുണിനെ എങ്ങോട്ടാണ് നയിക്കാന്‍ പോകുന്നത്? ആ മഴയുള്ള സായാഹ്നം, ഒരു പുതിയ ബന്ധത്തിന്റെ തുടക്കമായിരുന്നോ, അതോ ഒരു അപ്രതീക്ഷിത വഴിത്തിരിവിന്റെയോ?
0 അഭിപ്രായങ്ങള്‍
Thanks