തുറന്നുപറച്ചിൽ

ആത്മകഥ അധ്യായം 5

നവീൻ എൻ്റെ ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോയപ്പോൾ ഞാൻ ഇരുട്ടിലായി. ഒരു മുറിയിലെ തടവുകാരനെപ്പോലെ ഞാൻ ദിവസങ്ങൾ തള്ളിനീക്കി. ഒരു ഫോൺകോളിനായി, ഒരു മെസ്സേജിനായി കാത്തിരുന്നു. പക്ഷേ ഒന്നും വന്നില്ല. നവീൻ എന്നെ പൂർണ്ണമായി ഉപേക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് ഞാൻ പതിയെ മനസ്സിലാക്കി. എൻ്റെ സ്വകാര്യ ലോകത്തിലെ താക്കോൽ നഷ്‌ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

ഒറ്റപ്പെട്ട ആ ദിവസങ്ങളിൽ എൻ്റെ ഉള്ളിലെ ശൂന്യതയെക്കുറിച്ച് ഞാൻ കൂടുതൽ ചിന്തിച്ചു. ഞാൻ ആരാണ്? എൻ്റെ ഇഷ്ടങ്ങൾ തെറ്റാണോ? എൻ്റെ പ്രണയം ആരും അംഗീകരിക്കില്ലേ? ഈ ചോദ്യങ്ങൾ എന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടി. നവീനുമായുള്ള ബന്ധം എന്നെ ഒരുപാട് മാറ്റിയിരുന്നു. ഭയത്തിൽ നിന്ന് എന്നെത്തന്നെ മനസ്സിലാക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തിയായി ഞാൻ വളർന്നു. ആ വളർച്ചയാണ് എന്നെ മുന്നോട്ട് നയിച്ചത്.

ഒരു ദിവസം ഞാൻ കണ്ണാടിക്ക് മുന്നിൽ പോയി നിന്നു. നവീനുമായി അടുപ്പം തുടങ്ങിയതിന് ശേഷം ആദ്യമായി ഞാൻ എൻ്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. ആ കണ്ണുകളിൽ ഞാൻ കണ്ടത് ഭയമോ സങ്കടമോ ആയിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഒരുതരം നിശ്ചയദാർഢ്യമായിരുന്നു. ഞാൻ ആരാണെന്ന് എനിക്ക് തന്നെ അംഗീകരിക്കാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ, പിന്നെ ഞാൻ എന്തിനാണ് ഈ ലോകത്തെ ഭയക്കുന്നത്?

അന്ന് വൈകുന്നേരം ഞാൻ എൻ്റെ വീട്ടുകാരോട് സംസാരിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. ആ തീരുമാനമെടുക്കാൻ എനിക്ക് ഒരുപാട് ധൈര്യം വേണ്ടിവന്നു. രാത്രി ഭക്ഷണം കഴിച്ച ശേഷം ഞാൻ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും അടുത്തേക്ക് വിളിച്ചു. എൻ്റെ ശബ്ദം ഇടറി, വാക്കുകൾ പുറത്തേക്ക് വരാൻ മടിച്ചു. പക്ഷേ ഞാൻ അത് പറയുക തന്നെ ചെയ്തു.

"അച്ഛാ... അമ്മേ... എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്."

അവർ എൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് ആകാംഷയോടെ നോക്കി.

"ഞാൻ..."

എൻ്റെ തൊണ്ട വരളുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എങ്കിലും ഞാൻ പൂർത്തിയാക്കി. "ഞാൻ ഒരു സ്വവർഗ്ഗാനുരാഗിയാണ്."

ആ വാക്കുകൾ ആ വീട്ടിൽ ഒരു ബോംബ് പൊട്ടിയതുപോലെയായിരുന്നു. ഒരു നിമിഷം ആ വീട് നിശബ്ദമായി. അച്ഛൻ്റെ മുഖം ചുവന്നുതുടുത്തു, അമ്മയുടെ കൈകളിൽ നിന്ന് വെള്ളം നിറഞ്ഞ ഗ്ലാസ്സ് താഴെ വീണു.

"നിനക്ക് എന്താ ഭ്രാന്താണോ ശരത്?" അച്ഛൻ്റെ ശബ്ദം ഉയർന്നു.

"നീ എന്താണ് ഈ പറയുന്നത്? ഒരു ആണിന് വേറൊരു ആണിനോട്...?" അമ്മയുടെ ശബ്ദം നേർത്തുപോയിരുന്നു.

അവർക്ക് അത് ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അച്ഛൻ ദേഷ്യപ്പെട്ടു, അമ്മ കരഞ്ഞു. അവർ എന്നോട് സംസാരിക്കുന്നത് ഒരു രോഗിയോട് സംസാരിക്കുന്നതുപോലെയായിരുന്നു. അവർ എന്നെ ഒരു മനോരോഗ വിദഗ്ദ്ധനെ കാണിക്കാൻ നിർബന്ധിച്ചു. എൻ്റെ ജീവിതം ഒരു തെറ്റാണെന്ന് അവർ എന്നെ വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

ആ ദിവസങ്ങളിൽ എൻ്റെ വീട് എൻ്റെ തടവറയായി മാറി. അവർ എൻ്റെ ഫോൺ എടുത്തുമാറ്റി, എന്നെ പുറത്ത് പോകാൻ അനുവദിച്ചില്ല. അവരുടെ സ്നേഹം എന്നെ ഒരു സാധാരണ വ്യക്തിയാക്കാൻ വേണ്ടിയുള്ള ഒരു ശ്രമമായി എനിക്ക് തോന്നി. എൻ്റെ സ്വത്വത്തെ അംഗീകരിക്കാൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല.

പക്ഷേ, അവരുടെ വാക്കുകൾ എന്നെ തളർത്തിയില്ല. ആദ്യമായി ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ സ്വതന്ത്രനായി കാണാൻ തുടങ്ങി. അവർ എൻ്റെ ശരീരത്തെയും ഇഷ്ടങ്ങളെയും തടവിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ എൻ്റെ മനസ്സ് സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിയിരുന്നു. ഞാൻ എൻ്റെ സ്വത്വത്തെ പൂർണ്ണമായി മനസ്സിലാക്കി. ഈ ലോകത്തിൽ ഞാൻ തനിച്ചല്ല. എന്നെപ്പോലെ ഒരുപാട് പേർ ഈ ലോകത്തുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. എൻ്റെ ഉള്ളിലെ നിശ്ചയദാർഢ്യം എന്നെ മുന്നോട്ട് നയിച്ചു. എത്ര പ്രതിസന്ധി ഉണ്ടായാലും ഞാൻ ഞാൻ ആയിരിക്കും. എൻ്റെ സ്വത്വം, എൻ്റെ ജീവിതം, എൻ്റെ പ്രണയം... എല്ലാം എൻ്റേതാണ്. ആ തിരിച്ചറിവ് എനിക്ക് പുതിയൊരു ആത്മവിശ്വാസം നൽകി.