അകല്‍ച്ചയുടെ ഇരുട്ട്

മൗനരാഗം

നോവല്‍ അധ്യായം 7 

കൃഷ്ണന്‍ അരുണിനെയും വലിച്ചിഴച്ച് കൊണ്ടുപോയതിന് ശേഷം ശരത് അവിടെ ഒരു നിമിഷം സ്തംഭിച്ചുനിന്നുപോയിരുന്നു. ചുറ്റും കൂടിയ നാട്ടുകാരുടെ അടക്കം പറച്ചിലുകളും പുച്ഛച്ചിരികളും, അവന്റെ കാതുകളില്‍ ഒരു മൂര്‍ച്ചയേറിയ കത്തിയെന്നപോലെ തുളച്ചുകയറി. നാരായണന്റെ കടയിലെ തിരക്ക് അപ്രതീക്ഷിതമായി വര്‍ദ്ധിച്ചപ്പോള്‍, ശരത്തിന് ആള്‍ക്കൂട്ടത്തില്‍നിന്ന് രക്ഷപ്പെടണമെന്ന് തോന്നി. തലകുനിച്ച് അവന്‍ ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിനിടയിലൂടെ നടന്നുനീങ്ങി. ഓരോ കാല്‍വെപ്പും അവനെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് താഴ്ത്തുന്നതുപോലെ, ഒരു പടുകുഴിയിലേക്ക് എന്നപോലെ.

അന്ന് രാത്രി ശരത്തിന് ഉറങ്ങാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അരുണിന്റെ കരഞ്ഞ മുഖം അവന്റെ മനസ്സില്‍ നിന്ന് മാഞ്ഞില്ല, ഒരു മായാത്ത ചിത്രം പോലെ അത് അവനെ വേട്ടയാടി. അവന്റെ കരണത്തേറ്റ അടിയുടെ ശബ്ദം അവന്റെ കാതുകളില്‍ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അരുണ്‍ ഇപ്പോള്‍ എവിടെയായിരിക്കും? അവന് എന്തു സംഭവിച്ചുകാണും? ഈ ചോദ്യങ്ങള്‍ അവനെ വല്ലാതെ അലട്ടി. അവന്റെ ഫോണില്‍ അരുണിന്റെ നമ്പറിലേക്ക് പലതവണ വിളിച്ചു, പക്ഷേ സ്വിച്ച് ഓഫ് ആയിരുന്നു. മെസ്സേജുകള്‍ അയച്ചു, ഒരു മറുപടിയും വന്നില്ല. അരുണിനെ അവന്റെ വീട്ടില്‍ പോയി കാണാന്‍ അവനൊരുപാട് ആഗ്രഹിച്ചു, പക്ഷേ കൃഷ്ണന്റെ ഭീഷണി അവനെ അതില്‍ നിന്ന് തടഞ്ഞു, ഒരു അദൃശ്യ മതില്‍ പോലെ.

പിറ്റേന്നുമുതല്‍ ശരത്തിന്റെ ജീവിതം ഇരുണ്ടുപോയി, ഒരു കാര്‍മേഘം അവനെ പൊതിഞ്ഞതുപോലെ. ദിവസങ്ങള്‍ ആഴ്ചകളായി മാറി. അരുണ്‍ അവന്റെ ജീവിതത്തില്‍ നിന്ന് പൂര്‍ണ്ണമായും അപ്രത്യക്ഷനായി. ചായപ്പീടികയില്‍ അരുണിന്റെ സ്ഥാനത്ത് ഒരു ശൂന്യത ശരത്തിനെ കാത്തിരുന്നു, ആ വിടവ് അവന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ ഒരു മുറിവായി. ശരത് ഒറ്റപ്പെട്ടു. കോളേജില്‍ അവന്റെ കൂട്ടുകാര്‍ അവനെ ഒഴിവാക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ചിലര്‍ അവനെ കണ്ടിട്ടും കാണാത്തതുപോലെ നടന്നു, മറ്റുചിലര്‍ അടക്കം പറഞ്ഞു. അവരുടെ നോട്ടങ്ങളില്‍ കുറ്റപ്പെടുത്തലും, പുച്ഛവും നിറഞ്ഞു. ഒരുദിവസം അവന്റെ ക്ലാസ്സിലെ ചില കുട്ടികള്‍ അവനെ 'കുണ്ടന്‍' എന്ന് വിളിച്ച് കളിയാക്കി. ആ വാക്കുകള്‍ ശരത്തിന്റെ നെഞ്ചില്‍ തറച്ചു, വിഷമുള്ള അമ്പുകള്‍ പോലെ.

വീട്ടിലും കാര്യങ്ങള്‍ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നില്ല. നാട്ടില്‍ പ്രചരിച്ച കിംവദന്തികള്‍ അവന്റെ വീട്ടുകാരും അറിഞ്ഞു. അവന്റെ അമ്മ അവനോട് സംസാരിക്കാന്‍ മടിച്ചു, വാക്കുകള്‍ നഷ്ടപ്പെട്ടതുപോലെ. അച്ഛന്‍ ദേഷ്യത്തോടെ നോക്കി, ഒരു അഗ്‌നിപര്‍വതം പോലെ. ഒരുദിവസം അച്ഛന്‍ അവനെ വിളിച്ചിരുത്തി. 'നമ്മുടെ കുടുംബത്തിന് നാണക്കേടുണ്ടാക്കുന്നതൊന്നും നീ ചെയ്യരുത് ശരത്. നമുക്ക് ഒരുപാട് ബന്ധുക്കളും മര്യാദകളുമുണ്ട്.' അച്ഛന്റെ വാക്കുകള്‍ അവന്റെ ഉള്ളില്‍ ഭയം നിറച്ചു. അരുണിനെക്കുറിച്ച് നേരിട്ട് സംസാരിച്ചില്ലെങ്കിലും, അത് അരുണിനെക്കുറിച്ചാണെന്ന് ശരത്തിന് മനസ്സിലായി.

ഒറ്റപ്പെടല്‍ ശരത്തിനെ വല്ലാതെ തളര്‍ത്തി. അരുണിന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ അവനെ വേട്ടയാടി. അവന്റെ ചിരി, അവന്റെ കണ്ണുകള്‍, അവന്റെ നിഷ്‌കളങ്കമായ ചോദ്യങ്ങള്‍, അവരുടെ പ്രണയ നിമിഷങ്ങള്‍ - എല്ലാം ഒരു പേടിസ്വപ്നം പോലെ അവനെ പിന്തുടര്‍ന്നു, ഉറക്കം കെടുത്തുന്ന ദുഃസ്വപ്നങ്ങള്‍ പോലെ. ഒരു രാത്രി, അവനൊരു മെസ്സേജ് വന്നു. ഒരു അപരിചിത നമ്പറില്‍ നിന്നായിരുന്നു അത്.

'ശരത്... എനിക്ക് നിങ്ങളെ കാണാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. അവരെന്നെ പൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുകയാണ്. എന്നെ രക്ഷിക്കണം. അരുണ്‍.'

ആ മെസ്സേജ് ശരത്തിന്റെ ഉള്ളില്‍ ഒരു തീക്കനല്‍ പോലെ ആളിക്കത്തി, ഒരു മരുഭൂമിയില്‍ വെള്ളം കണ്ടതുപോലെ. അരുണ്‍ എവിടെയാണ്? അവന് എന്തു സംഭവിച്ചു? അവന്റെ വീട്ടുകാര്‍ അവനെ എന്തു ചെയ്യുന്നുണ്ടാവും? ശരത്തിന്റെ ഉറക്കം പൂര്‍ണ്ണമായും നഷ്ടപ്പെട്ടു. അരുണിനെ രക്ഷിക്കണം, അവനെ കണ്ടെത്തണം. ഈ ചിന്ത മാത്രം അവന്റെ മനസ്സില്‍ നിറഞ്ഞു, ഒരു ലക്ഷ്യം പോലെ അത് അവനെ നയിച്ചു. അവന്‍ തന്റെ സുഹൃത്തുക്കളില്‍ ചിലരെ വിളിച്ച് കാര്യങ്ങള്‍ തുറന്നുപറയാന്‍ ശ്രമിച്ചു, പക്ഷേ ഭൂരിഭാഗം പേരും അവനെ ഒഴിവാക്കി. അവന്റെ ഉള്ളില്‍ ഒരുതരം നിസ്സഹായത നിറഞ്ഞു, ഒരു കടല്‍ത്തീരത്ത് ഒറ്റപ്പെട്ട മണല്‍ത്തരിയെപ്പോലെ.

എങ്കിലും, അരുണിനെ കണ്ടെത്തണം എന്ന നിശ്ചയദാര്‍ഢ്യം അവനെ മുന്നോട്ട് നയിച്ചു. അവന്‍ ഓരോ വഴിയും ആലോചിച്ചു. എങ്ങനെയെങ്കിലും അരുണിനെ കണ്ടെത്തിയേ തീരൂ. അവന്റെ പ്രണയം, അത് വെറുമൊരു തോന്നലല്ലെന്ന് ലോകത്തെ ബോധ്യപ്പെടുത്താന്‍ അവന് അരുണിനെ ആവശ്യമായിരുന്നു. എന്നാല്‍, ആ ഇരുണ്ട ലോകത്തില്‍, ശരത്തിന് അരുണിനെ കണ്ടെത്താന്‍ കഴിയുമോ? ഈ ഭയത്തിന്റെ തണുപ്പില്‍ അവരുടെ പ്രണയം മരവിച്ചുപോകുമോ, അതോ ഒരു പുതിയ വഴി തുറക്കുമോ?