നിലാവിലെ പുൽച്ചാടി

    അസ്തമയ സൂര്യന്റെ ചുവപ്പ് രാശി ആകാശത്ത് പടർന്നു പിടിച്ചിരുന്നു. കരിമരം വീടിന്റെ ഉമ്മറപ്പടിയിൽ, നരച്ച മുടിയും ചുളിഞ്ഞ കവിളുകളുമായി മാധവൻ മുത്തശ്ശൻ ഇരുന്നു. മിനിക്കായിൽ നിന്ന് വരുന്ന ഇളംകാറ്റിന് പോലും ഇന്ന് ഒരു നൊമ്പരത്തിന്റെ ഗന്ധമുണ്ടെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന് തോന്നി. ചുറ്റും വീടുകളുണ്ട്, പക്ഷെ ആ വീടുകൾക്കുള്ളിൽ നിന്ന് ചിരിയുടെയോ സംസാരത്തിന്റെയോ ഒരു നേർത്ത ശബ്ദം പോലും കേൾക്കാനില്ല. മക്കളൊക്കെ ദൂരദേശങ്ങളിൽ, സ്വന്തം ജീവിതത്തിന്റെ തിരക്കുകളിൽ. മരുമക്കളും പേരക്കുട്ടികളും അവരുടേതായ ലോകങ്ങളിൽ. മുത്തശ്ശൻ ഒറ്റയ്ക്കാണ്. കരിമരം വീടിന്റെ ഓരോ മൂലയിലും ഒരുതരം ശൂന്യത തളംകെട്ടി നിന്നു.

ഒരു കാലത്ത്, ഈ കരിമരം വീട് ജീവന്റെ തുടിപ്പായിരുന്നു. ഉമ്മറത്ത് എപ്പോഴും ആരുടെയെങ്കിലും ചിരിയുണ്ടാവും, അടുക്കളയിൽ പാത്രങ്ങളുടെ കിലുക്കമുണ്ടാവും, കുട്ടികളുടെ കളിയൊച്ചകൾ മുറ്റത്ത് നിന്ന് ഉയരും. മാധവൻ മുത്തശ്ശൻ അന്ന് ഗ്രാമത്തിലെ ഏറ്റവും സന്തോഷവാനായ മനുഷ്യനായിരുന്നു. എല്ലാവർക്കും അദ്ദേഹത്തെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കഥകൾ കേൾക്കാൻ കുട്ടികൾ ചുറ്റും കൂടും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉപദേശങ്ങൾ തേടി മുതിർന്നവർ വരും. എന്നാൽ, കാലം മാഞ്ഞു, ലോകം മാറി. തിരക്കിട്ട ജീവിതത്തിന്റെ ഒഴുക്കിൽ സ്നേഹബന്ധങ്ങൾക്ക് പോലും വേഗത കുറഞ്ഞു.

മുത്തശ്ശൻ ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി. ഒരു നേർത്ത നിലാവ് അപ്പോൾ മേഘങ്ങൾക്കിടയിൽ നിന്ന് എത്തിനോക്കി. ആ നിലാവിൽ ഒരു പുൽച്ചാടി പാറപ്പുറത്ത് വന്നിരുന്നു. അത് തന്റെ കൊച്ചുകാലുകൾ കൊണ്ട് നിലാവിനെ തഴുകി, പതിയെ പാട്ടുപാടി. ആ പാട്ട് കേട്ട് മുത്തശ്ശന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. അത് ഒരു ഓർമ്മയുടെ പാട്ടായിരുന്നു.

അദ്ദേഹം ഒരു കുഞ്ഞുനാളിൽ കണ്ട സ്വപ്നം പോലെ, ആ പുൽച്ചാടിയോട് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി. "എനിക്കൊരു കൂട്ടുവേണം പുൽച്ചാടീ, ആരും കേൾക്കാത്ത എന്റെ കഥകൾ കേൾക്കാൻ, ആരും കാണാത്ത എന്റെ വേദനകൾ കാണാൻ..."

അത്ഭുതമെന്നു പറയട്ടെ, ആ പുൽച്ചാടിക്ക് ചിറകുകൾ മുളച്ചു. അത് പതിയെ പറന്നുയർന്ന് മുത്തശ്ശന്റെ ചുമലിൽ വന്നിരുന്നു. മുത്തശ്ശൻ ഞെട്ടലോടെ കണ്ണുചിമ്മി. "നീയെന്തൊരു അത്ഭുതമാണല്ലോ, കുഞ്ഞേ?" മുത്തശ്ശൻ ചിരിച്ചു, വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ആദ്യമായി അത്രയും ഹൃദയത്തിൽ നിന്നുള്ള ഒരു ചിരി.

"ഞാൻ നിങ്ങളുടെ ഓർമ്മകളുടെ പുൽച്ചാടിയാണ്, മുത്തശ്ശാ," പുൽച്ചാടി പതിയെ ശബ്ദമുണ്ടാക്കി. "നിങ്ങളുടെ ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ വേദന എനിക്കറിയാം. പക്ഷെ, ഈ ലോകം പൂർണ്ണമായും നിങ്ങളെ മറന്നിട്ടില്ല."

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ, ആ പുൽച്ചാടി മുത്തശ്ശന്റെ കൂട്ടായി. രാത്രികളിൽ, നിലാവിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ, പുൽച്ചാടി മുത്തശ്ശനോട് പല കഥകൾ പറഞ്ഞു. ദൂരദേശങ്ങളിലെ കുട്ടികളെക്കുറിച്ച്, അവർ എങ്ങനെയാണ് അവരുടെ മുത്തശ്ശനായിരുന്നു ഒരു കൊച്ചുകാടിനെ സ്നേഹിക്കുന്നതെന്ന്. പുൽച്ചാടി മുത്തശ്ശനോട് പറഞ്ഞു, "മുത്തശ്ശാ, നിങ്ങളുടെ ഓർമ്മകൾ ഒരു പുഴ പോലെയാണ്. അത് ഒഴുകിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും, എവിടെയെങ്കിലും ഒരു കുഞ്ഞു മീൻ അതിനെ ആശ്രയിച്ച് ജീവിക്കും."

ഒരു രാത്രി, മുത്തശ്ശൻ ഉറങ്ങിക്കിടക്കുമ്പോൾ, ആ പുൽച്ചാടി ഒരു സ്വപ്നം കാണിച്ചു. കരിമരം വീടിന്റെ മുറ്റത്ത്, നിറയെ കുട്ടികൾ കളിക്കുന്നു. അവരുടെ ചിരി ആകാശത്ത് അലയടിക്കുന്നു. അവർ മുത്തശ്ശന്റെ ചുറ്റും കൂടുന്നു, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കഥകൾ കേൾക്കുന്നു. മാധവൻ മുത്തശ്ശന്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ, പുൽച്ചാടി പറഞ്ഞു, "മുത്തശ്ശാ, ഇത് വെറുമൊരു സ്വപ്നമല്ല. ഇത് നിങ്ങളുടെ ആഗ്രഹമാണ്. ഇത് ഈ ലോകത്തിന്റെ ആവശ്യമാണ്. സ്നേഹിക്കപ്പെടേണ്ടവരാണ് നിങ്ങൾ."

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ, മാധവൻ മുത്തശ്ശൻ ഉറക്കമുണർന്നത് ഒരു പുതിയ വെളിച്ചത്തിലാണ്. പുൽച്ചാടി അപ്രത്യക്ഷമായിരുന്നു. പക്ഷെ, മുത്തശ്ശന്റെ ഹൃദയത്തിൽ അതിന്റെ പാട്ട് മായാതെ നിന്നു. അദ്ദേഹം പതിയെ കരിമരം വീടിന്റെ ഗേറ്റ് തുറന്ന് പുറത്തിറങ്ങി. നേരിയൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ അദ്ദേഹം റോഡിലൂടെ നടന്നു.

മുത്തശ്ശനെ കണ്ടപ്പോൾ, ആദ്യം അടുത്ത വീട്ടിലെ കുട്ടികൾ ഓടി വന്നു. "മുത്തശ്ശാ!" അവർ വിളിച്ചു. പതിയെ പതിയെ, ആ ഗ്രാമത്തിലെ മറ്റ് കുട്ടികളും മുത്തശ്ശന്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടിയെത്തി. മുത്തശ്ശൻ അവരോട് കഥകൾ പറഞ്ഞു. പഴയ കാലത്തെ കഥകൾ, മാന്ത്രിക കഥകൾ, പുൽച്ചാടിയുടെ കഥ പോലും. കുട്ടികൾ അത്ഭുതത്തോടെ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി. അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ നക്ഷത്രങ്ങൾ മിന്നി.

മുത്തശ്ശന്റെ സാന്നിധ്യം ആ ഗ്രാമത്തിൽ ഒരു പുത്തൻ ഉണർവ്വുണ്ടാക്കി. വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ, കരിമരം വീടിന്റെ ഉമ്മറത്ത് കുട്ടികൾ കളിക്കാൻ തുടങ്ങി. മുതിർന്നവർ അദ്ദേഹത്തെ സന്ദർശിക്കാൻ വന്നു, വിശേഷങ്ങൾ പങ്കുവെച്ചു. മാധവൻ മുത്തശ്ശൻ വീണ്ടും ആ ഗ്രാമത്തിലെ ഏറ്റവും സന്തോഷവാനായ മനുഷ്യനായി മാറി.

ഒരു നിലാവുള്ള രാത്രിയിൽ, മാധവൻ മുത്തശ്ശൻ തന്റെ കസേരയിലിരുന്ന് പുൽച്ചാടിയുടെ പാട്ട് കേട്ടു. അത് കേവലം ഒരു പുൽച്ചാടിയുടെ പാട്ടായിരുന്നില്ല, മറക്കപ്പെട്ട ഹൃദയങ്ങൾക്കുവേണ്ടിയുള്ള ഒരു താരാട്ടുപാട്ടായിരുന്നു. ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ ഇരുട്ടിൽ നിന്ന് സ്നേഹത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്ന ഒരു മാന്ത്രിക സംഗീതം. ആ നിലാവിലെ പുൽച്ചാടി, ഓർമ്മകളുടെയും സ്നേഹത്തിന്റെയും അനശ്വരമായ പ്രതീകമായി ആ ഗ്രാമത്തിൽ എന്നും നിലനിന്നു.