ചുവരിലെ പൂമ്പാറ്റയുടെ നിഴൽ

പുലരിയുടെ പൊൻനൂലുകൾ കുന്നിൻചെരിവിലെ പുഴയോരം എന്ന കൊച്ചു ഗ്രാമത്തിൽ തലോടിയിറങ്ങുമ്പോൾ, രാമു അണ്ണന്റെ ഹൃദയത്തിൽ എന്നും ഒരു താഴ്ന്ന പാട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അത് മണ്ണിന്റെ ഗന്ധമുള്ള, പുഴയുടെ കളകളാരവമുള്ള, കാലം മായ്ക്കാത്ത ഓർമ്മകളുടെ പാട്ട്. അവന്റെ കുടിലിന് മുന്നിലെ ചുവരിൽ ഒരു പൂമ്പാറ്റയുടെ ചിത്രം വരച്ചിരുന്നു, നിറങ്ങൾ മങ്ങിത്തുടങ്ങിയ ഒരു പഴയ ചിത്രം. അത് അവന്റെ അമ്മ വരച്ചതാണ്, സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെയും സൗന്ദര്യത്തിന്റെയും പ്രതീകം. രാമു അണ്ണന് ആ പൂമ്പാറ്റ അവന്റെ ഗ്രാമം പോലെയായിരുന്നു; സ്വച്ഛവും, ശാന്തവും, വർണ്ണാഭവവും.

ഒരു നാൾ, കാലത്തിന്റെ താളം തെറ്റിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു ഇരുണ്ട നിഴൽ പുഴയോരത്തേക്ക് നീങ്ങിവന്നു. ഗ്രാമത്തിന്റെ ഹൃദയത്തിലൂടെ, വയലുകളെയും പുഴയെയും ഭേദിച്ച്, ഒരു വലിയ 'വികസനപാത' കടന്നുവരുമെന്ന് ചുമരുകളിൽ പോസ്റ്ററുകൾ നിറഞ്ഞു. "പുതിയ വ്യവസായശാലകൾ, നൂതന സാങ്കേതിക വിദ്യ, നാടിന് അഭിവൃദ്ധി!" – അധികാരത്തിന്റെ നാവുകൾ പഞ്ചാരവാക്കുകൾ ചൊരിഞ്ഞു. പക്ഷേ, രാമു അണ്ണൻ അറിഞ്ഞു, ആ പഞ്ചാരവാക്കുകൾക്ക് പിന്നിൽ ഒളിഞ്ഞുകിടക്കുന്നത് അവന്റെ മണ്ണിന്റെയും, വെള്ളത്തിന്റെയും, അവന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെയും മരണമണിയാണെന്ന്.

രാമു അണ്ണന്റെ മനസ്സിൽ പൂമ്പാറ്റയുടെ ചിറകുകൾ പിടഞ്ഞു. വികസനത്തിന്റെ പേരിൽ അവർക്ക് നഷ്ടപ്പെടാൻ പോകുന്നത് വെറും മണ്ണായിരുന്നില്ല, അവരുടെ ആത്മാവായിരുന്നു. അവന്റെ ഓർമ്മകളിൽ തെളിഞ്ഞുവന്നത്, പുഴയിൽ കുളിച്ച്, ഞാറ്റുവേലയുടെ പാട്ട് പാടി, വയലുകളിൽ പണിയെടുക്കുന്ന അവന്റെ പൂർവ്വികരുടെ മുഖങ്ങളാണ്. ആ മണ്ണിൽ അവന്റെ വിയർപ്പുണ്ട്, അവന്റെ കുട്ടിക്കാലത്തിന്റെ ചിരിയുണ്ട്, അവന്റെ അമ്മയുടെ പാട്ടുണ്ട്.

ഗ്രാമത്തിൽ ചർച്ചകൾ ചൂടുപിടിച്ചു. ചില യുവ മനസ്സുകളിൽ നഗരത്തിന്റെ തിളക്കം മോഹം വിതച്ചു. "മാറ്റം നല്ലതാണ് അണ്ണാ, പുതിയ ലോകം കാണണ്ടേ?" അവർ ചോദിച്ചു. പക്ഷേ, രാമു അണ്ണന്റെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ടത്, വേരുകൾ അറുക്കപ്പെട്ട മരങ്ങളുടെ വേദനയായിരുന്നു. അവൻ ഗ്രാമത്തിലെ മറ്റ് കർഷകരുമായി ചേർന്നു. അവരുടെ ശബ്ദം നേർത്തതായിരുന്നു, എന്നാൽ ആത്മാവിന്റെ ആഴത്തിൽ നിന്ന് ഉയർന്നുവന്നതായിരുന്നു അത്. അവർ ഒപ്പുശേഖരിച്ചു, ഉണങ്ങാത്ത കണ്ണുകളുമായി അധികാരികളെ കണ്ടു. പക്ഷേ, അവർക്ക് മുന്നിൽ അധികാരം ഒരു ഉരുക്കുകോട്ടയായി നിന്നു. അവരുടെ വാക്കുകൾ കാറ്റിൽ അലിഞ്ഞുപോയി, നിവേദനങ്ങൾ മടക്കപ്പെട്ടു.

ഒരു മരവിച്ച പ്രഭാതത്തിൽ, ഭീമാകാരമായ യന്ത്രങ്ങൾ ഗ്രാമത്തിന്റെ ശാന്തതയെ ഭേദിച്ച് ഇരച്ചെത്തി. രാമു അണ്ണന്റെ കുടിലിനടുത്തുള്ള അവന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട മാവിൻ ചുവട്ടിൽ യന്ത്രങ്ങൾ ശബ്ദമുണ്ടാക്കി. അവന്റെ ഹൃദയം നുറുങ്ങി. ഓരോ മരവും കടപുഴകുമ്പോൾ, അവന്റെ ആത്മാവിന്റെ ഒരു കഷ്ണം അടർന്നു വീഴുന്നതുപോലെ തോന്നി. അവൻ തന്റെ ചുവരിലെ പൂമ്പാറ്റയുടെ ചിത്രത്തിലേക്ക് നോക്കി. അതിന്റെ നിറങ്ങൾ മങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു, ചിറകുകൾ തളർന്നു.

രാത്രിയുടെ നിശബ്ദതയിൽ, രാമു അണ്ണൻ തന്റെ ഉമ്മറപ്പടിയിൽ ഏകനായി ഇരുന്നു. അവന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു അഗ്നി ആളിക്കത്തി. അവന്റെ കൺമുമ്പിൽ, ചുമരിലെ പൂമ്പാറ്റയുടെ ചിറകുകൾ ശക്തിയോടെ വിടർത്താൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു ദൃശ്യം മിന്നിമറഞ്ഞു. അത് തളർന്നുപോയ ചിറകുകളല്ല, മറിച്ച് ഒരുമിച്ച് നിന്നാൽ പറന്നുയരാൻ കഴിയുന്ന ചിറകുകളാണെന്ന് അവനറിഞ്ഞു. ഈ വികസനത്തിന്റെ നിഴലിൽ മറഞ്ഞുപോകാത്ത ഒരു പുലരി അവൻ സ്വപ്നം കണ്ടു.

പിറ്റേന്ന്, സൂര്യൻ പുഴയോരത്ത് ഒരു പുതിയ പ്രകാശവുമായി ഉദിച്ചു. രാമു അണ്ണന്റെ കുടിലിന് മുന്നിൽ ഗ്രാമത്തിലെ ഓരോ ഹൃദയവും ഒന്നിച്ചുചേർന്നു. ഓരോ സ്ത്രീയും, ഓരോ കുട്ടിയും, ഓരോ യുവാവും, ഓരോ വൃദ്ധനും. അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു പുതിയ ദൃഢനിശ്ചയത്തിന്റെ തിളക്കം. അവരുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ നിന്നും ഒരു മുദ്രാവാക്യം ഉയർന്നു, അത് പുഴയോരത്തെ പുഴപോലെ ഒഴുകി, ആകാശത്തോളം ഉയർന്നു: "വികസനം ആർക്കുവേണ്ടി? ഞങ്ങളുടെ മണ്ണോ, അതോ നിങ്ങളുടെ ലാഭമോ?"

രാമു അണ്ണൻ തന്റെ ചുവരിലെ പൂമ്പാറ്റയുടെ ചിത്രത്തിലേക്ക് നോക്കി. മങ്ങിയ നിറങ്ങൾക്ക് പകരം, ഇപ്പോൾ അവിടെ ഒരു പുതുജീവൻ തുളുമ്പുന്ന വർണ്ണശോഭ അവൻ കണ്ടു. ആ പൂമ്പാറ്റ പറന്നുയരാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു, കാരണം അതിന് കൂട്ടായി ഇപ്പോൾ ആയിരക്കണക്കിന് ചിറകുകളുണ്ട്. അവന്റെ ഗ്രാമം, അവന്റെ പുഴയോരം, അതിന്റെ ആത്മാവിനെ നഷ്ടപ്പെടുത്താതെ ഉയർന്നു പറക്കാൻ ഇനി ഒറ്റക്കല്ല.