മൗനത്തിന്റെ കൂടാരം

    ഉത്തർപ്രദേശിലെ രാംപൂർ ഗ്രാമത്തിൽ, പഴമയുടെയും പുതുമയുടെയും ഇടയിൽ ഒരു നേർത്ത നൂലിന്മേൽ ബാലൻസ് ചെയ്ത് ഒരു ജീവിതം മുന്നോട്ട് പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആ ജീവിതം അസ്ലം ഭായിയുടെയും അയാളുടെ കുടുംബത്തിന്റെയും ആയിരുന്നു. അസ്ലം, അയാളുടെ ഭാര്യ ഫാത്തിമ, അവരുടെ ആകെയുള്ള പ്രതീക്ഷയായ മകൾ സാറ. ഒരു കൊച്ചുകൂരയിൽ അവർ സ്നേഹവും സ്വപ്നങ്ങളും പങ്കുവെച്ച് കഴിഞ്ഞു.

സാറ, ആ ഗ്രാമത്തിലെ മറ്റ് പെൺകുട്ടികളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തയായിരുന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നക്ഷത്രത്തിളക്കമുണ്ടായിരുന്നു, ചുണ്ടുകളിൽ മായാത്ത പുഞ്ചിരിയും. അവൾക്ക് പഠിക്കണം, വലിയ നിലയിലെത്തണം. അവളുടെ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് ചിറകുകൾ നൽകിയത് അസ്ലം ഭായിയായിരുന്നു. “നീ പഠിച്ച് മിടുക്കിയാകണം മോളെ, ഈ ലോകം നിനക്ക് മുന്നിൽ തുറന്ന് കിട്ടും,” അയാൾ പറയുമ്പോൾ ഫാത്തിമയുടെ കണ്ണുകളും തിളങ്ങും.

പക്ഷേ, രാംപൂറിന്റെ മണ്ണിൽ ആ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് പലപ്പോഴും വരൾച്ച നേരിട്ടു. സാമ്പത്തിക ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ അവരെ വരിഞ്ഞുമുറുക്കി. അസ്ലം ഭായിയുടെ ചെറിയ തയ്യൽക്കടയിൽ നിന്ന് കിട്ടുന്ന വരുമാനം കൊണ്ടുവേണം കുടുംബം പുലർത്താൻ, സാറയുടെ പഠനച്ചെലവുകൾ കണ്ടെത്താൻ. പലപ്പോഴും രാവുകളോളം അസ്ലം തയ്യൽ മെഷീന്റെ മുന്നിലിരിക്കും, ഫാത്തിമ പഴയ വസ്ത്രങ്ങൾ തുന്നിച്ചേർത്ത് പുതിയതാക്കും. ആ അധ്വാനത്തിന് പിന്നിൽ സാറയുടെ ഭാവിയായിരുന്നു.

ഒരു ദിവസം, സാറയുടെ സ്കൂളിൽ നിന്ന് ഒരു അറിയിപ്പ് വന്നു. പന്ത്രണ്ടാം ക്ലാസ്സ് പരീക്ഷ ഫീസ് അടയ്ക്കാനുള്ള അവസാന തീയതി അടുത്തു. സാറയുടെ നെഞ്ച് പിടഞ്ഞു. അവൾക്ക് പേടിയായി. വീട്ടിലെ അവസ്ഥ അവൾക്ക് നന്നായി അറിയാം. അവൾ അസ്ലം ഭായിയുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് പതിയെ പറഞ്ഞു, “ബാബ, പരീക്ഷ ഫീസടയ്ക്കാൻ കുറച്ച് പണമില്ലേ?”

അസ്ലം ഭായിയുടെ മുഖം മങ്ങി. ആ കണ്ണുകളിൽ ഒരു നിമിഷം നിസ്സഹായത തളം കെട്ടിനിന്നു. "മോളെ, ബാബ നോക്കാം," അയാൾക്ക് വേറെ ഒന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

അന്ന് രാത്രി, അസ്ലം ഭായിയും ഫാത്തിമയും തമ്മിൽ സംസാരമുണ്ടായി. “എന്താകും ഫാത്തിമ? മോളുടെ സ്വപ്നം പാതിവഴിയിൽ നിലച്ചുപോകുമോ?” അസ്ലം ഭായിയുടെ ശബ്ദം ഇടറി. ഫാത്തിമയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. അവരുടെ കയ്യിൽ ആകെയുണ്ടായിരുന്നത് ഫാത്തിമയുടെ വിവാഹ മോതിരമായിരുന്നു.

"ഇത് വിറ്റാലോ? മോളുടെ ഭാവിക്കിത് നല്ലതല്ലേ?" ഫാത്തിമ പറഞ്ഞു.

അസ്ലം ഭായിക്ക് അത് കേട്ട് വാക്കുകൾ കിട്ടിയില്ല. ആ മോതിരം, അവരുടെ പ്രണയത്തിന്റെയും ജീവിതത്തിന്റെയും പ്രതീകമായിരുന്നു. പക്ഷേ, മകളുടെ ഭാവിയെക്കാൾ വലുതല്ലല്ലോ മറ്റൊന്നും.

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ, അസ്ലം ഭായി ആ മോതിരവുമായി പട്ടണത്തിലേക്ക് പോയി. വൈകുന്നേരം അയാൾ തിരിച്ചെത്തിയപ്പോൾ, സാറയുടെ പരീക്ഷ ഫീസടയ്ക്കാനുള്ള പണമുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ, ഫാത്തിമയുടെ വിരലിൽ ആ മോതിരം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. സാറ അത് കണ്ടു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. ആ സ്വർണ്ണ മോതിരം വെറുമൊരു ആഭരണമായിരുന്നില്ല, അവരുടെ സ്നേഹത്തിന്റെയും ത്യാഗത്തിന്റെയും പ്രതീകമായിരുന്നു.

സാറ അവരെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കരഞ്ഞു. “എനിക്ക് പഠിക്കണം ബാബ, ഉമ്മ. ഞാൻ നിങ്ങളുടെ സ്വപ്നം പൂർത്തീകരിക്കും.”

വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. സാറ പഠിച്ച് മിടുക്കിയായി. അവൾ പട്ടണത്തിൽ ഒരു നല്ല ജോലി നേടി. ആദ്യത്തെ ശമ്പളം കിട്ടിയപ്പോൾ അവൾ ആദ്യം ചെയ്തത് ഒരു സ്വർണ്ണ മോതിരം വാങ്ങുകയായിരുന്നു. അത് അവൾ ഫാത്തിമയുടെ വിരലിൽ അണിയിച്ചു.

ഫാത്തിമയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. അസ്ലം ഭായിയുടെ മുഖത്ത് അഭിമാനത്തിന്റെ പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. ആ നിമിഷം, ആ കൊച്ചുകൂരയിൽ സ്നേഹവും സന്തോഷവും നിറഞ്ഞുനിന്നു. അവരുടെ ത്യാഗങ്ങൾ വെറുതെയായില്ലെന്ന് അവർക്ക് തോന്നി. രാംപൂരിലെ ആ മണ്ണിൽ, ഒരു മുസ്ലിം കുടുംബം പ്രതിസന്ധികളെ അതിജീവിച്ച്, സ്നേഹവും വിശ്വാസവും കൊണ്ട് കെട്ടിപ്പടുത്ത ഒരു വിജയഗാഥയായിരുന്നു അത്. ചിലപ്പോൾ, മൗനം പോലും സ്നേഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ പ്രഖ്യാപനമാകാം, പ്രത്യേകിച്ച് ഹൃദയങ്ങൾ സംസാരിക്കുമ്പോൾ.