ചുവരിലെ ചിതലുകൾ

പുലരിമഞ്ഞിന്റെ നേർത്ത പാടകൾ സൂര്യരശ്മികളിൽ അലിഞ്ഞുചേരുമ്പോൾ, കുന്നിൻചെരിവിലെ ചെറിയ വീടിന്റെ ഉമ്മറപ്പടിയിൽ രാമു അണ്ണൻ പതിവുപോലെ ചായക്കടയിലേക്ക് നടക്കാൻ തുടങ്ങി. വർഷങ്ങളായി രാമു അണ്ണൻ ഈ വഴിയിലൂടെ നടക്കുന്നു. കാലം എത്ര മാറിയാലും, അധികാരത്തിന്റെ കസേരകളിൽ ആര് വന്നാലും, രാമു അണ്ണനെപ്പോലുള്ള സാധാരണക്കാർക്ക് വലിയ മാറ്റങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടാവാറില്ല. അവരുടെ ജീവിതം എന്നും ഒരേ ചാലിലൂടെ ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

അന്ന് രാവിലെ ചായക്കടയിൽ ഒരു പ്രത്യേകതയുണ്ടായിരുന്നു. പതിവില്ലാതെ ആളുകൾ കൂട്ടംകൂടി നിൽക്കുന്നു. ചായക്കടയുടെ ചുമരിൽ ആരോ ഒരു വലിയ ചിത്രം വരച്ചിരിക്കുന്നു. അതൊരു ഭൂപടമായിരുന്നു, രാമു അണ്ണന്റെ ഗ്രാമമായ പുഴയോരത്തിന്റെ ഭൂപടം. അതിൽ ചുവന്ന മഷിയിൽ ഒരു വലിയ വര വരച്ചിരുന്നു, ഗ്രാമത്തെ രണ്ടായി പകുത്തുകൊണ്ട്.

"ഇതെന്താടാ മോനേ?" രാമു അണ്ണൻ കടയുടമയായ വാസുവിനോട് ചോദിച്ചു.

വാസുവിന്റെ മുഖത്ത് ആശങ്കയുടെ നിഴൽ പടർന്നു. "അണ്ണാ, കേട്ടില്ലേ? പുതിയൊരു പദ്ധതി വരുന്നുണ്ടത്രേ. നമ്മുടെ പുഴയോരത്ത് ഒരു പുതിയ വ്യവസായശാല."

രാമു അണ്ണൻ ഞെട്ടി. പുഴയോരം, അതായിരുന്നു അവരുടെ ജീവനാഡി. തലമുറകളായി അവർ കൃഷി ചെയ്ത് ജീവിച്ച മണ്ണ്. പുഴയിൽ നിന്ന് മീൻ പിടിച്ച് ഉപജീവനം കഴിച്ചവർ.

"വ്യവസായശാലയോ? എന്തിന്?" രാമു അണ്ണൻ അറിയാതെ ചോദിച്ചുപോയി.

"വികസനത്തിന് വേണ്ടിയാണത്രേ അണ്ണാ. കൂടുതൽ തൊഴിലവസരങ്ങൾ, നാടിന്റെ പുരോഗതി..." വാസു പറയുമ്പോൾ അയാളുടെ ശബ്ദത്തിൽ ആത്മവിശ്വാസമില്ലായിരുന്നു.

ചുമരിലെ ഭൂപടം രാമു അണ്ണനെ തുറിച്ചുനോക്കി. ചുവന്ന വര തന്റെ വീടിനെയും കൃഷിഭൂമിയെയും രണ്ടായി പകുത്തിരുന്നു. തന്റെ അയൽവാസികളുടെയും. ആളുകൾ പലരും ബഹളം വെക്കാൻ തുടങ്ങി. ചിലർക്ക് വ്യവസായശാല വരുന്നത് നല്ലതാണെന്ന് തോന്നി. പുതിയ തൊഴിലവസരങ്ങൾ, പണം. എന്നാൽ ഭൂരിഭാഗം പേർക്കും അവരുടെ മണ്ണിനെ വിട്ടുപോകാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല.

അടുത്ത ദിവസങ്ങളിൽ ഗ്രാമത്തിൽ വലിയ ചർച്ചകൾ നടന്നു. രാഷ്ട്രീയക്കാർ വന്നു, വലിയ വാഗ്ദാനങ്ങൾ നൽകി. "നിങ്ങളുടെ ഭൂമിക്ക് നല്ല വില നൽകും, പുതിയ വീടുകൾ വെച്ചുതരും, കുട്ടികൾക്ക് മികച്ച വിദ്യാഭ്യാസം..." അവർ പറഞ്ഞു. എന്നാൽ ആ വാക്കുകളിൽ സത്യസന്ധതയുടെ കണികപോലും രാമു അണ്ണന് കണ്ടെത്താനായില്ല.

ചില ചെറുപ്പക്കാർ എതിർപ്പുമായി മുന്നോട്ടു വന്നു. അവർ പ്രകടനങ്ങൾ നടത്തി, നിവേദനങ്ങൾ നൽകി. എന്നാൽ അവരുടെ ശബ്ദം അധികാരികളുടെ കാതുകളിൽ എത്തിയില്ല. രാമു അണ്ണൻ അവരുടെ കൂടെ നിന്നു. തന്റെ ജീവിതം തനിക്ക് നൽകിയ ഈ മണ്ണിനെ ഉപേക്ഷിച്ച് പോകാൻ അയാൾക്ക് സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല.

ഒരു ദിവസം, വലിയ യന്ത്രങ്ങൾ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് കടന്നുവന്നു. മരങ്ങൾ മുറിച്ചുമാറ്റി, ഭൂമി നിരപ്പാക്കാൻ തുടങ്ങി. രാമു അണ്ണന്റെ വീടിന് തൊട്ടടുത്തുള്ള തെങ്ങിൻതോപ്പായിരുന്നു ആദ്യത്തെ ലക്ഷ്യം. അയാളുടെ ഹൃദയം നുറുങ്ങി.

അന്ന് വൈകുന്നേരം രാമു അണ്ണൻ തന്റെ വീടിന്റെ ഉമ്മറപ്പടിയിൽ ഒറ്റക്കിരുന്നു. ചുമരിലെ ചിതലുകൾ അവരുടെ ജോലി തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ഓരോ ചിതലും ഓരോ അധികാര ശക്തിയെപ്പോലെ രാമു അണ്ണന് തോന്നി. ചെറുതും എന്നാൽ എണ്ണത്തിൽ കൂടുതലായ, ഒരു മതിലിനെ മുഴുവൻ തകർക്കാൻ കഴിവുള്ള ചിതലുകൾ. അവന്റെ ജീവിതമാകുന്ന ഭിത്തിയെ കാർന്നു തിന്നുന്ന ചിതലുകൾ.

അയാളുടെ മനസ്സിലൂടെ ഒരു ചിന്ത കടന്നുപോയി. ഈ ചിതലുകളെ ഒറ്റയ്ക്ക് ചെറുക്കാൻ കഴിയില്ല. ഒരുമിച്ച് നിന്നാൽ മാത്രമേ അവയെ തടയാൻ സാധിക്കൂ. അയാൾക്ക് ചുറ്റുമുള്ള വീടുകളിലേക്ക് രാമു അണ്ണൻ നോക്കി. എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് സമാനമായ ഭയം അയാൾ കണ്ടു.

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ, രാമു അണ്ണൻ ചായക്കടയിലേക്ക് പതിവുപോലെ നടന്നു. എന്നാൽ ഇത്തവണ അയാൾ ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നില്ല. അയാളുടെ പിന്നിൽ ഒരു ജനസമൂഹം അണിനിരന്നിരുന്നു. ഗ്രാമത്തിലെ സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും യുവാക്കളും വൃദ്ധരും. എല്ലാവരുടെയും കണ്ണുകളിൽ ഒരു പുതിയ ദൃഢനിശ്ചയം. അവരുടെ മണ്ണും ജീവിതവും സംരക്ഷിക്കാനുള്ള ദൃഢനിശ്ചയം.

ചുമരിലെ ചിതലുകൾക്ക് ഒരു മതിലിനെ തകർക്കാൻ കഴിഞ്ഞേക്കാം, പക്ഷേ ഒരു ജനതയുടെ ഇച്ഛാശക്തിയെ തകർക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് രാമു അണ്ണൻ ഉറപ്പിച്ചു. അയാളുടെ മനസ്സിൽ ഒരു പുതിയ സൂര്യൻ ഉദിക്കുകയായിരുന്നു. വികസനം ആർക്കുവേണ്ടിയാണ് എന്ന ചോദ്യം ഒരു മുദ്രാവാക്യമായി ഉയർന്നു.