നിലാവിന്റെ കല്ലുകൾ

    സൂര്യൻ അസ്തമിച്ച് ചക്രവാളത്തിൽ ചുവപ്പ് രാശി പടരുമ്പോൾ, നീലഗിരിയുടെ താഴ്‌വരയിലെ 'ശാന്തിവനം' എന്ന ചെറിയ ഗ്രാമത്തിൽ നിലാവ് പതിയെ ഉണർന്നു. അവിടുത്തെ മനുഷ്യർക്ക് നിലാവ് കേവലം ഒരു ആകാശക്കാഴ്ചയായിരുന്നില്ല, അത് അവരുടെ ജീവിതമായിരുന്നു. കാരണം, ആ ഗ്രാമത്തിലെ ഓരോ വീടിനും വെളിച്ചം നൽകിയിരുന്നത് നിലാവിന്റെ കല്ലുകൾ എന്നറിയപ്പെടുന്ന തിളക്കമുള്ള സ്ഫടികങ്ങളായിരുന്നു. അവയ്ക്ക് പകൽ വെളിച്ചം ആഗിരണം ചെയ്യാനും രാത്രിയിൽ പ്രകാശം പുറത്തുവിടാനുമുള്ള കഴിവുണ്ടായിരുന്നു.

ശാന്തിവനത്തിന്റെ ഹൃദയഭാഗത്തായിരുന്നു 'വെളിച്ചം' എന്ന ആശ്രമം. അവിടത്തെ അന്തേവാസികളായ ഒരു കൂട്ടം കുട്ടികളാണ് നിലാവിന്റെ കല്ലുകൾ ശേഖരിച്ച് വീടുകളിൽ എത്തിച്ചിരുന്നത്. അവരുടെ നേതാവ്, നീലാംബരി, പതിനാറ് വയസ്സുകാരിയായ ഒരു പെൺകുട്ടിയായിരുന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിലാവിന്റെ തിളക്കവും മനസ്സിൽ ദീപ്തമായ സ്വപ്നങ്ങളും നിറഞ്ഞിരുന്നു.

ശാന്തിവനം പ്രകാശത്തിൽ കുളിച്ച് നിൽക്കുമ്പോൾ, അടുത്തുള്ള വലിയ പട്ടണമായ 'മായാനഗരി'യിൽ വൈദ്യുതിയുടെ മിന്നൽവെളിച്ചം മാത്രമായിരുന്നു. അവിടെ, കോർപ്പറേഷനുകൾക്ക് വേണ്ടി മലകൾ തുരന്നും വനങ്ങൾ നശിപ്പിച്ചും വൈദ്യുതി ഉത്പാദിപ്പിച്ചു. അതുകൊണ്ട് മായാനഗരിയിലെ മിക്ക മനുഷ്യർക്കും, ശാന്തിവനത്തിലെ നിലാവിന്റെ വെളിച്ചം വെറും കഥയായിരുന്നു.

ഒരു ദിവസം, മായാനഗരിയിൽ നിന്നുള്ള ഒരു വലിയ കമ്പനി ശാന്തിവനത്തിലെ നിലാവിന്റെ കല്ലുകൾ കണ്ടെത്തുകയും അവയെ തങ്ങളുടെ വ്യവസായ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി ചൂഷണം ചെയ്യാൻ പദ്ധതിയിടുകയും ചെയ്തു. അവരുടെ പ്രതിനിധികൾ ഗ്രാമത്തിലെത്തി, നിലാവിന്റെ കല്ലുകൾക്ക് വൻ വില വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. എന്നാൽ ശാന്തിവനത്തിലെ ജനങ്ങൾക്ക്, നിലാവിന്റെ കല്ലുകൾ വെറുമൊരു കച്ചവടച്ചരക്കല്ലായിരുന്നു. അത് അവരുടെ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗവും പ്രകൃതിയോടുള്ള അവരുടെ ബന്ധത്തിന്റെ പ്രതീകവുമായിരുന്നു.

ഗ്രാമത്തിലെ പ്രായമായവർ ആശങ്കയിലായി. അവർക്ക് കമ്പനിയുടെ ഭീഷണിയെ ചെറുക്കാനുള്ള കരുത്തുണ്ടായിരുന്നില്ല. അപ്പോഴാണ് നീലാംബരി മുന്നോട്ട് വന്നത്. "നമ്മുടെ നിലാവിനെ അവർക്ക് വിട്ടുകൊടുക്കാൻ പാടില്ല," അവൾ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു. "നമ്മൾ ഒരുമിച്ച് നിന്നാൽ, ഈ വെളിച്ചം നമ്മൾക്ക് തന്നെ നിലനിർത്താനാകും."

നീലാംബരിയുടെ വാക്കുകൾ ഗ്രാമത്തിലെ കുട്ടികളിൽ ആവേശം നിറച്ചു. അവർ ഓരോരുത്തരും നിലാവിന്റെ കല്ലുകൾ ശേഖരിച്ച്, അത് വിൽക്കാൻ വന്നവരെ കാണിച്ചു. "ഇവ വെറും കല്ലുകളല്ല, ഇത് ഞങ്ങളുടെ ഭാവിയാണ്!" ഒരു കൊച്ചുകുട്ടി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.

നീലാംബരിയും കൂട്ടുകാരും ഒരു പുതിയ ആശയം മുന്നോട്ട് വെച്ചു. നിലാവിന്റെ കല്ലുകൾ ഉപയോഗിച്ച് മായാനഗരിയിലെ തെരുവുകളിലും പാർക്കുകളിലും വെളിച്ചം എത്തിക്കുക. "എല്ലാവർക്കും വെളിച്ചം ലഭിക്കണം, പക്ഷേ അത് പ്രകൃതിയെ നശിപ്പിച്ചാകരുത്," നീലാംബരി പറഞ്ഞു.

ആദ്യമൊന്നും മായാനഗരിയിലെ ആളുകൾക്ക് ഈ ആശയം ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എന്നാൽ പതിയെ, ശാന്തിവനത്തിലെ കുട്ടികൾ രാത്രികാലങ്ങളിൽ മായാനഗരിയിലെ ഇരുണ്ട സ്ഥലങ്ങളിൽ നിലാവിന്റെ കല്ലുകൾ സ്ഥാപിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ വഴികളിൽ നിന്ന് പതിയെ മനോഹരമായ ഒരു വെളിച്ചം പരന്നു. ഇത് മായാനഗരിയിലെ ആളുകൾക്ക് ഒരു അത്ഭുതമായിരുന്നു.

നിലാവിന്റെ കല്ലുകൾ മായാനഗരിയുടെ തെരുവുകളിൽ പ്രകാശിക്കുമ്പോൾ, അവിടത്തെ ആളുകൾക്ക് മനസ്സിലായി, പ്രകൃതിയെ ചൂഷണം ചെയ്യാതെയും വികസനം സാധ്യമാണെന്ന്. കമ്പനി തങ്ങളുടെ പദ്ധതി ഉപേക്ഷിക്കാൻ നിർബന്ധിതരായി. ശാന്തിവനം വിജയിച്ചു.

നീലാംബരിയും അവളുടെ കൂട്ടുകാരും ചേർന്ന് പ്രകൃതിയെ സംരക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് എല്ലാവർക്കും വെളിച്ചം നൽകി. ശാന്തിവനത്തിലെ നിലാവിന്റെ കല്ലുകൾ, വെറും പ്രകാശ സ്രോതസ്സ് എന്നതിലുപരി, പ്രകൃതിയുമായുള്ള മനുഷ്യന്റെ സഹവർത്തിത്വത്തിന്റെ പ്രതീകമായി മാറി. മായാനഗരിയിൽ പിന്നീട് ഉയർന്നുവന്ന എല്ലാ വികസന പദ്ധതികൾക്കും, ശാന്തിവനത്തിന്റെ നിലാവിന്റെ വെളിച്ചം ഒരു വഴികാട്ടിയായി.