കോഴിക്കോട്ടെ തിരക്കേറിയ ബീച്ചായിരുന്നു രുദ്രന്റെ പ്രധാന തട്ടകം. ദിവസവും രാവിലെ സൂര്യന്‍ ഉദിച്ചുയരുമ്പോള്‍ത്തന്നെ രുദ്രന് തന്റെ ചെറിയ മണ്‍കട്ടകളുമായി അവിടെയെത്തും. മണലില്‍ കൊട്ടാരങ്ങളും രൂപങ്ങളും തീര്‍ത്ത് അവന് ആഹാരം കണ്ടെത്തി. ചിലര്‍ കൗതുകത്തോടെ നോക്കിനില്‍ക്കും. ചിലര്‍ നാണയത്തുട്ടുകള്‍ എറിഞ്ഞുകൊടുക്കും. രുദ്രന്റെ ലോകം ആ മണല്‍ക്കൂനകളും അതിലൂടെ വീശുന്ന കാറ്റുമായിരുന്നു.
ഒരു ദിവസം പതിവുപോലെ രുദ്രന് പണിയെടുക്കുകയായിരുന്നു. ദൂരെയായി ഒരു കൂട്ടം ആളുകള്‍ ഒത്തുചേരുന്നത് അവന് ശ്രദ്ധിച്ചു. പതിയെപ്പതിയെ അവരുടെ ശബ്ദം ഉയര്‍ന്നു. രുദ്രന് കാര്യം മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും അതൊരു പ്രതിഷേധ കൂട്ടായ്മയാണെന്ന് അവന് ഊഹിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു.
'കടല്‍ത്തീരം സ്വകാര്യവല്‍ക്കരിക്കരുത്!',
'ഞങ്ങളുടെ ജീവനോപാധി ഇല്ലാതാക്കരുത്!'
തുടങ്ങിയ മുദ്രാവാക്യങ്ങള്‍ അവന് കേട്ടു.
അവന് ആകാംക്ഷയായി. അവന് പണി നിര്‍ത്തി അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചു. അവന്റെ കൊച്ചു മനസ്സില്‍ പല ചോദ്യങ്ങളും ഉയര്‍ന്നു. എന്താണ് സ്വകാര്യവല്‍ക്കരണം? എന്തുകൊണ്ടാണ് അവര്‍ പ്രതിഷേധിക്കുന്നത്? അവന്റെ കൊച്ചു മണല്‍ക്കൂനകള്‍ ആരെങ്കിലും കൊണ്ടുപോകുമോ?
അന്ന് വൈകുന്നേരം വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോള്‍ രുദ്രന് വഴിയില്‍ കണ്ടുമുട്ടിയ ഒരു പഴയ കൂട്ടുകാരന്‍ പറഞ്ഞു: 'ഈ തീരം നമ്മുടേതാണ് രുദ്രാ. തലമുറകളായി ഞങ്ങള്‍ ഇവിടെ മീന്‍ പിടിച്ചും കച്ചവടം ചെയ്തും ജീവിക്കുന്നു. ഇപ്പോള്‍ വലിയ മുതലാളിമാര്‍ വന്ന് ഇതെല്ലാം സ്വന്തമാക്കാന്‍ നോക്കുന്നു.'
രുദ്രന് കാര്യങ്ങള്‍ കുറച്ചുകൂടി വ്യക്തമായി. അവന് ദിവസവും കാണുന്ന ആ കടല്‍ത്തീരം, അവന്റെ കളിക്കളം, അവന്റെ അന്നം, അത് ഇനി അവനുണ്ടാവില്ലെന്നോ? അവന് ദുഃഖിതനായി.
അടുത്ത ദിവസങ്ങളില്‍ പ്രതിഷേധം കൂടുതല്‍ ശക്തമായി. രുദ്രനും ആള്‍ക്കൂട്ടത്തോടൊപ്പം നിന്നു. അവനൊരു മുദ്രാവാക്യവും വിളിക്കാന്‍ അറിയില്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ, അവന്റെ കൊച്ചു കൈകളില്‍ അവന് മണല്‍ വാരി ആകാശത്തേക്ക് എറിഞ്ഞു. ഒരുപക്ഷേ, അതൊരു പ്രതിഷേധമായിരുന്നു, അവന്റെതായ രീതിയില്‍.
ഒരു ദിവസം രുദ്രന് ഒരു വലിയ ബോര്‍ഡ് കണ്ടു. 'ഈ സ്ഥലം സ്വകാര്യ ഉടമസ്ഥതയിലുള്ളതാണ്.' അവന്റെ ഹൃദയം തകര്‍ന്നു. ഇനി അവനെവിടെ പോകും? അവന്റെ കൊച്ചു മണ്‍കൊട്ടാരങ്ങള്‍ ഇനി ആരുണ്ടാക്കും?
അന്ന് രുദ്രന് പതിവില്ലാതെ വൈകുവോളം ബീച്ചിലിരുന്നു. സൂര്യാസ്തമയം അവനിലേക്ക് ഒരുതരം മൗനമായ ദുഃഖം ചൊരിഞ്ഞു. അവന് മണലില്‍ കൈകൊണ്ട് പരതി. അവന്റെ വിരലുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ ഊര്‍ന്നിറങ്ങുന്ന മണല്‍ത്തരികളെ അവന് നോക്കിയിരുന്നു. ഓരോ തരിയും അവനോരോ ഓര്‍മയായിരുന്നു - അവന് കളിച്ചതും ചിരിച്ചതും അന്നം തേടിയതുമായ ഓര്‍മകള്‍.
പെട്ടെന്ന് ഒരു തീരുമാനമെടുത്ത് അവന് എഴുന്നേറ്റു. അടുത്ത ദിവസം അവന് പതിവിലും നേരത്തെ ബീച്ചിലെത്തി. എന്നിട്ട് അവന് പതുക്കെ, ഓരോ മണല്‍ത്തരിയും ചേര്‍ത്തുവെച്ച് ഒരു കൊച്ചു വീടുണ്ടാക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അതൊരു വലിയ കൊട്ടാരമായിരുന്നില്ല, ലളിതമായ ഒരു കൂര. പക്ഷേ, അവന്റെ മനസ്സിലെ പ്രതിഷേധത്തിന്റെയും പ്രതീക്ഷയുടെയും പ്രതീകമായിരുന്നു അത്.
അന്നുമുതല്‍ രുദ്രന് എല്ലാ ദിവസവും ആ മണല്‍ക്കൂനയില്‍ തന്റെ സാന്നിധ്യമറിയിച്ചു. ചിലപ്പോള്‍ ആളുകള്‍ അവനെ നോക്കി ചിരിച്ചു, മറ്റുചിലപ്പോള്‍ അവനോടൊപ്പം കൂടി. രുദ്രന്റെ കൊച്ചു മണ്‍വീട് ഒരു പ്രതീകമായി വളര്‍ന്നു. ആരുടെയൊക്കെയോ സ്വപ്നങ്ങളുടെയും ചെറുത്തുനില്‍പ്പിന്റെയും പ്രതീകം.
കാലം മുന്നോട്ട് പോയി. ആ സ്വകാര്യവല്‍ക്കരണം നടന്നോ ഇല്ലയോ എന്ന് രുദ്രന് കൃത്യമായി അറിയില്ല. പക്ഷേ, അവന് ഇപ്പോഴും ആ ബീച്ചിലുണ്ട്. പുതിയ തലമുറയിലെ കുട്ടികള്‍ അവനോടൊപ്പം മണല്‍വീടുകള്‍ ഉണ്ടാക്കുന്നു. രുദ്രന് അവരോട് പറയുന്നു: 'ഈ മണ്ണ് നമ്മുടേതാണ്. ആര്‍ക്കും ഇതിനെ നമ്മില്‍ നിന്ന് പറിച്ചെടുക്കാന്‍ കഴിയില്ല.'
0 അഭിപ്രായങ്ങള്‍
Thanks